Nowotarski Leon (1878–1957), inżynier lądowo-wodny, dyrektor zdrojowiska w Krynicy. Ur. 9 V w Żywcu, był synem Antoniego, ślusarza, i Apolonii ze Studenckich. Po ukończeniu gimnazjum w Wadowicach studiował w l. 1900–7 inżynierię lądowo-wodną na politechnice w Wiedniu, a w l. 1907–11 pracował przy regulacji Dunajca w rejonowym zarządzie regulacyjnym w Tarnowie. Potem przeniósł się do Krynicy, z którą związał się na cale życie. W l. 1911–14 pracował przy regulacji Kryniczanki, budowie wodociągów, przebudowie urządzeń balneotechnicznych w zakładzie zdrojowym oraz przy wierceniach głębokich w poszukiwaniu wód mineralnych. W l. 1914–18 był technicznym nadzorcą krynickiego zakładu zdrojowego, w l. 1918–50 dyrektorem zakładu oraz przewodniczącym komisji zdrojowej, z przerwą w latach drugiej wojny światowej, gdy musiał się ukrywać przed Niemcami we Lwowie, pod Pilznem i Kalwarią Zebrzydowską – ze względu na wywiezienie i ukrycie całego pociągu urządzeń i aparatury zdrojowiska. W l. 1950–7 N. pracował jako konsulent techniczny naczelnej dyrekcji uzdrowisk. Choć plan unowocześnienia Krynicy wyszedł od Ottona Nadolskiego, to dzięki energii N-ego nastąpiło wcielenie tego planu w życie. Staroświecka, dostosowana głównie do chorób kobiecych i niewystarczająca nawet na krajowe potrzeby miejscowość kuracyjna przekształciła się w najważniejsze polskie, nowoczesne, o europejskiej sławie uzdrowisko, nastawione na choroby przewodów pokarmowego i moczowego oraz układu krążenia. Stało się to możliwe dzięki odkryciu niezwykle silnych i wydajnych źródeł «Zubera», nowoczesnemu ujęciu dawniejszych wód «Zdroju Głównego», «Słotwinki», «Jana», «Józefa», wybudowaniu nowego domu zdrojowego, nowych łazienek, łazienek kwasowęglowych, modernizacji wodolecznictwa i wprowadzeniu od r. 1924 sezonu zimowego. Wszystko to spowodowało, że frekwencja w Krynicy wzrosła w okresie międzywojennym o 500% (do 60 000 kuracjuszy rocznie). N. Dbał o rozwój całej miejscowości, jej należytą funkcjonalność i piękno. Za jego czasów wybudowano nowoczesną elektrownię, miejską oczyszczalnię ścieków, zaporę na Czarnym Potoku, nowe wodociągi i kanalizację, dwie hale targowe, rzeźnię, szpital, dezynfektor parowy, oranżerię i ogrody przyzakładowe. Zarazem dbał o powiększenie i zagospodarowanie parków, o szybkie wybudowanie w r. 1937 kolejki linowej na Górę Parkową, a także modernizację teatru. Patronował też uruchomieniu różnych urządzeń sportowych, jak dwie skocznie narciarskie, lodowisko, tor saneczkowy, boiska, pływalnie, schronisko turystyczne na Jaworzynie Krynickiej. Zatroszczył się o rozbudowę stacji kolejowej, dróg w całym rejonie, a w samym mieście przybyło za jego czasów 150 murowanych domów o kilku tysiącach pokoi. O zdrojowisku opublikował m. in. broszurę Gospodarcze znaczenie zdrojowisk polskich (P. 1935) oraz artykuły sprawozdawcze („Przegl. Zdrojowo-Kąpielowy” 1926 z. 1, „Now. Lek.” 1935 z. 2, „Służba Zdrowia” 1946 nr 4–5, „Przegl. Lek.” 1947 nr 11), z których wynika, że start uzdrowiska wskutek zniszczeń był po pierwszej i drugiej wojnie światowej nad wyraz ciężki. N. zmarł 18 X 1957 w Krynicy i tu został pochowany w grobie Nitribittów. Odznaczony był m.in. Krzyżem Oficerskim, potem Komandorią Orderu Odrodzenia Polski, a po jego śmierci nazwano jedną z ulic miasta jego imieniem.
W małżeństwie z Janiną z Nitribittów miał syna Zbigniewa, prawnika, który zginął w r. 1941 w Oświęcimiu.
Dukiet M., Krynica, P. 1949 s. 37, 41, 60, 65, 158; Nitribitt R., Hetper Z., Krynica, Żegiestów, Muszyna i okolice, Lw. 1930 s. 29–33; Państwowy Zakład Przyrodoleczniczy w Krynicy 1884–1934, W. 1934 s. 19–22 (fot.); – „Pam. Pol. Tow. Balneologicznego” T. 11: 1958; „Wiad. Uzdrowiskowe” 1957 s. 82–3 (fot.); – Arch. Paraf. w Krynicy: Liber defunctorum et liber copulatorum; Materiały Red. PSB; – Informacje rodziny.
Stanisław M. Brzozowski